CorporatieGids Magazine

SEPTEMBER 2025 I 75 74 I CORPORATIEGIDS MAGAZINE Column Verantwoordelijk voelen of verantwoordelijk zijn? Je verantwoordelijk voelen is iets anders dan verantwoordelijk zijn. Het eerste betekent doorgaans een grote mate van betrokkenheid, een typisch kenmerk van mensen die bij een maatschappelijke organisatie werken. Maar die betrokkenheid heeft een keerzijde. Het zorgt er onder meer voor dat je op dingen kunt worden aangesproken waar je niet van bent én waar je geen invloed op hebt. En dat gebeurt zeker niet altijd op een aangename manier. Als ik naar onze eigen organisatie kijk, dan zijn het vaak onze wijkbeheerders die het stevig voor de kiezen krijgen. Als fysieke voorhoede van onze organisatie zijn zij vaak het eerste aanspreekpunt. Helaas kunnen juist zij met regelmaat rekenen op bedreigingen, scheldpartijen en zelfs fysiek geweld. In veel gevallen worden zij aangesproken op zaken die buiten hun invloedsfeer liggen. Denk aan een ingetrokken uitkering, een bekeuring of een andere tegenslag. Ook collega’s bij andere corporaties worden stelselmatig geconfronteerd met intimiderend gedrag. En het gebeurt ook bij andere organisaties. Hulpverleners, politiemensen, zorg- personeel en sociaal werkers zijn de afgelopen jaren in toenemende mate het doelwit van uiterst onaangenaam gedrag. Dit is een onacceptabele realiteit. Maar de vraag is wel: wie moet en kan dit oplossen? Dat ligt ingewikkeld, want het gedrag waar professionals zoals onze wijkbeheerders mee te maken hebben, reflecteert een algemene verharding in de samenleving. Je ziet het in sportclubs, winkelcentra, vakantieparken en zelfs kinderdagverblijven. Lontjes zijn kort, reacties zijn fel, situaties escaleren snel. Als corporatie zijn wij niet verantwoordelijk voor de ‘sfeer in de samenleving’. Net zomin als de gemeente, politie, GGZ- instellingen en andere organisaties met een maatschappelijke taak. Maar we kunnen wél collectief bijdragen aan verandering en verbetering. We hebben een inspanningsverplichting om vanuit onze eigen kracht, expertise, ervaring en middelen te werken aan een samenleving waarin mensen comfortabel en in harmonie kunnen wonen en leven. We kunnen het gedrag van mensen niet veranderen, maar we kunnen waar mogelijk zorgen dat zij minder aanleiding zien tot ontevredenheid, onbegrip en machteloosheid en van daaruit reageren. Maatschappelijke en sociale opgaven op stads- en wijkniveau zijn een complexe puzzel. Als betrokken organisaties moeten we de stukjes beter in elkaar laten passen. Dat betekent onder meer: nog beter de eigen rol afbakenen, maar je als organisatie niet isoleren. Oftewel: optimaal samenwerken en zorgen voor meer synergie. Een belangrijk onderdeel van die samenwerking is het uitwisselen van informatie. Daar valt nog winst te behalen. Als ik naar Havensteder kijk dan loont het bijvoorbeeld om te onderzoeken hoe wij – binnen de kaders van wet- en regelgeving – effectiever kunnen zijn in de wijk met de beschikbare data van politie, gemeenten en GGZ. En vice versa. Waar dreigt escalatie en wat kunnen wij doen om dat te voorkomen? Wie hebben we daarbij nodig? Sinds jaar en dag zetten wij als Havensteder in op kenniscoalities. Samenwerkingsverbanden waarin ervaring, inzicht en expertise worden gebundeld en gedeeld met partners die eenzelfde doel nastreven, zoals energiezuinige en betaalbare woningen en leefbare wijken. Wat mij betreft zetten we deze kenniscoalities vaker in om beter tegemoet te komen aan de behoeften en wensen van stadsbewoners, beter in beeld te krijgen wat er goed en minder goed gaat in de wijken, op welke onderdelen er extra inzet nodig is en zeker ook om te komen tot een betere rolverdeling tussen organisaties. Hedy van den Berk, voorzitter Raad van Bestuur Havensteder